‘The only thing we have to fear is fear itself’ is a famous quote by John F. Kennedy who apparently wasn’t afraid to plagiarize his college professor and was shot by people who weren’t afraid of getting caught. We should probably be wary of fearlessness too...
...because fear isn’t always detrimental to the human condition. I’m not versed in evolution theory or anything but I’m pretty sure that fear is a core ingredient of the survival instinct that so many of us, especially roughnecks, take pride in. And not just pride. A lot of us like to revel in fear, as long as it’s in a controlled environment, because of the adrenalin rush that comes with it. Take those bull runs in Pamplona, for instance, or bullfighting in certain parts of Spain. Or watching horror movies and giving Donald Trump a chance in hell to win the US Presidential election.
We need some measure of fear in our lives in order to strive and conquer it and impress our peers and, more importantly, woo potential partners. But risking life and limbs by going out on a limb is only worthwhile if you stand a chance to live through the experience. And history will only reward you if you were at least able to relay crucial information to the more cautious stragglers. Our culture doesn’t think highly of daredevillish lemming-like behavior nor should it. And an absolute lack of fear makes us fearsome. Only sociopaths wouldn’t worry about the morality and the consequences of their actions, or about how the outside world will perceive them.
To some degree, social anxiety is imperative for our species to survive. We live in a secularized and increasingly interconnected world. In the old day, the wrath of God was one of the few things stopping people from committing murder and rape in order to get what they want*. Nowadays it’s CCTV cameras for the most part, granted, but also feelings of shame and one's social standing within the community. Those who lack these sensibilities will simply put on a mask, literally or figuratively, and duck the law of the land. When the law of the land itself allows for the fraying of the social fabric, there is little standing in the way of a reign of chaos. Wouldn’t you rather suffer from neurosis instead?
[*Another was the promise of space err sky cake. See video below]
0 Comments
Don’t worry, this is not one of those alarmist opinion pieces about the global effects of climate change, that you've read so much about already. No, it’s just an alarmist opinion piece about the effects of certain weather conditions on me personally, as a productive member of society. In his new standup special, currently touring in the U.S. again, Louis CK rang up the curtains with a remark about how he hates opening up the curtains in the morning if the sun is out in full force. That’s because under those circumstances he feels the pressure of going out, seizing the day, meeting people and getting stuff done. He’d rather spend the day at home doing nothing with gusty winds and heavy rainfall outside, so that he doesn’t have to confront himself about the lethargic mood he’s in. I've been feeling the exact same thing, especially in the weeks leading up to his show in Amsterdam, albeit ‘slightly’ different. After giving it some thought I came to the illation that for me the pressure is more about spending the day as carefree and lackadaisical as possible, resulting in the same build-up of anxiety. For one thing that’s probably because I’ve been living amongst fire and brimstone protestants for so long that, next to rubbing me the wrong way, their Calvinism must have rubbed off on me as well. And to be honest I can’t really afford to do nothing at the moment. Winter is coming and this little grasshopper is still in the midst of home improvement, with lots of badly insulated living spaces, unpainted walls, and yet to be laminated floors to fix up. Doing nothing has its benefits to be sure. You might reach a meditative state where you clear your mind and allow creative ideas to seep in. But whenever I’m conscious of the fact that I’m doing nothing except for tracking UV-light like a sunflower, I can’t help but feel like a solar charger without a cause. The only practical use that springs to mind is that, over time, local artisans might make handsome accessories from my overexposed leathery skin. Like wallets or shoulder bags, maybe even a briefcase if I start overeating again. I wonder if they’ll ever make a donor card for that in case of a shortage in cattle. The act of monetizing everything in society is an art in itself. And fashion designers are quite resourceful. This last year I have managed to fight off the urge to immediately go outside whenever the sun rears its fiery head, intent on doing something useful indoors only to flounder and end up staring out the window wistfully instead. Paralyzed by hope. Apparently all that ‘meditating’ in the past hasn’t borne much fruit. I was out of ideas. Maybe I wasn’t doing it right. A lot of times I just took my bike out and cycled aimlessly for hours, in the periphery of the Rijnmond region south of the Maas river and the South-Hollandic isles. Even though this activity yielded an improved physical fitness and a lot of beautiful pictures that attract comparatively high numbers of likes on Facebook, it left me with an unfulfilled feeling after a while and an as yet unfinished home. Staying at home or exposing myself to the ordinarily conducive summertime elements was like being between Scylla and Charybdis. Whether I was out and about or not, my mind was stuck in buffering mode. Lately however, I feel like I may have found myself a winning combination. Tired of surveying the same landscapes over and over again but invariably drawn to direct sunlight, I directed my focus inward as I spent more leisure time in my garden and the nearby park, this time with a laptop or a notepad within arm’s reach. So far it has brought me fresh impetus to proceed with my home improvement, as long as it's cloudy while I'm busy. And it got me writing again for the first time in over four years.
Ever since John decided to buy his first mobile phone, it was apparent that it would never devolve into the kind of love affair that has become so typical of this modern generation, where tv advertisers feel free to mention the fact that human couples spend more time with their phones than with each other and - in the next sentence - unironically try to sell them their data plan and 'the telephone of their dreams'.
To begin with, John wasn’t so keen on keeping himself available at all times, and in all places, to people who weren’t in his vicinity. If he was out bicycling or sojourning in a city park, you’d simply have to wait to relay a message to him. You couldn’t even leave a voicemail message because he didn’t have a voicemail service. That all changed when he lost his cozy office job at a 5-minute walk from his home and applied for a job at the post office, delivering real life mail for a living. His employer informed him that a mobile phone was mandatory because he’d need it in case of an emergency or whatever. Prompted to buy one in advance, he chose the cheapest device for only 10 euros. As soon as he found another cozy office job in a different city, he ditched the damned thing and it lingered around in a drawer unused for nearly a year. The pre-paid number would have expired too if it weren’t for a sudden need to cut back on expenses after John’s contract wasn’t extended and he joined the ranks of the unemployed for the first time since his college years. He terminated his DSL internet broadband connection and exchanged it for a 3G mobile broadband connection. He could also no longer use his VOIP telephony, because the new broadband connection was too narrow for that, but he refused to spend money on a regular phone service.
Making calls was therefore out of the question from here on in. Where he could use his voip- and work phone in the past, he now had to rely solely on e-mail and text messages. But sending e-mails on the go was troublesome now that he was out and about more often. He had a laptop but you can’t whip out a laptop that easily on the road. There’d be no such problem with a smartphone tucked away in his pocket , so he decided upon buying one as a long-term investment. As soon as he found the cheapest model available, he stripped it of as many applications and updates as he could. Facebook, ever the memory slurping and push notifications spewing juggernaut, was the first to go. John swiped it out of existence as determinedly as St. George slayed the dragon. Same applied with twitter, games, movies and books. The only thing he was intent on keeping were system updates. Not that there were any. The phone apparently was already obsolete the moment he bought it. Just like those Samsung phones the news reported about later on. He didn’t mind though.
The only apps he's using until this day are Gmail, online banking, camera and the weather service. And he has actually started calling people with it! Free of charge, thanks to his mother’s T-mobile family plan he’s now a group member of. So basically, his smartphone is nothing more than an ennobled mobile phone. It’s WiFi has turned WiFri (frigid) and it’s Bluetooth brown from rust.
Raymond Kurtzweil will be so disappointed if he finds out. John’s orphaned and nigh obsolete smartphone is probably still the most sophisticated piece of technology he has. If he represents the typical average household, the singularity won’t take place for at least another couple of centuries.
De tegenstanders van de komst van sjeik Haitam Al Haddad maakten vooral gewag van het feit dat je geen podium moest bieden aan iemand die erom bekend staat discriminerende uitspraken te doen en die daarmee kwetsbare groepen stigmatiseert en oproept tot haat. Zulke mensen moet je geen vrijheid van meningsuiting gunnen, laat staan dat je de discussie met ze aangaat, omdat je daarmee hun verderfelijke gedachtegoed van zekere legitimatie voorziet. En gematigde moslims, God verhoede het, op een negatieve manier beïnvloedt. Ik zal de vergelijking met de uitspraken en denkbeelden van Geert Wilders maar achterwege laten, evenzeer als de daaraan gekoppelde hypocrisie die het innemen van zo'n standpunt door mensen als Joel Voordewind met zich meebrengt. Ik zal me verder ook niet uitlaten over het feit dat er uitspraken van deze imam zijn aangehaald die ook door de Israëlische minister van Buitenlandse zaken over Palestijnen gedaan kon zijn, en dat laatstgenoemde minister vorig jaar met alle êgards aan het Binnenhof is ontvangen. Geen woord daarover. lk wil me hier vooral concentreren op het argument dat, als je een podium verschaft aan zogenaamd radicale mensen, dit een bedreiging vormt voor de rechtsstaat en de openbare orde. Al kan het er misschien aanleiding toe geven, het is volgens mij niet de oorzaak. Uit een dergelijke poging tot spreekverbod spreekt onmiddelijk een soort wantrouwen of onzekerheid naar het eigen publiek toe. Men was zogezegd bang voor het effect dat de spreker zal hebben op eventuele toehoorders. Maar daarmee onderschat je ofwel het kritische denkvermogen van die toehoorders óf het verhaal dat jij er tegenover weet te stellen. Het optreden van Joel Voordewind tijdens het programma Pauw & Witteman doet mij het laatste vrezen. Het deed me ook terug denken aan dit artikel dat ik een tijdje geleden las. Het is een vorm van krampachtigheid die erop duidt dat hij zelf niet zo comfortabel in zijn westerse jasje zit. Anders had hij wel geweten dat je vuur niet met vuur bestrijdt en dat je ruimte moet laten voor andersdenkenden om hun gedachten de vrije loop te laten zonder dat ze meteen het risico lopen bij de oordeelszuchtige goegemeente in ongenade te vallen. Een opinie is iets wat je weliswaar op kritiek kan komen te staan maar waardoor je je niet zou mogen laten ontregenen. Zeker niet wanneer het op zo'n oppervlakkige manier gebeurt. Laten we nu eens kijken naar wat er tijdens de rondetafelgesprekken bij de Balie en de Halve Maan zoal gezegd is. Voor wie geïnteresseerd is, kan ook het twitterverslag bekijken dat ik afgelopen vrijdag van het debat bij de Balie heb gedaan. De man heeft duidelijk conservatieve en onvrijzinnige standpunten die hij daarentegen op een respectabele en open manier verkondigt. Het was geen blinde preker. Hij gaf de indruk te luisteren naar zijn discussiegenoten en ging inhoudelijk op hun kritiek in. Op een vraag van Ehsan Jami gaf hij, tot weiniger verrassing, ten aanzien van het geloof te kennen dat er ook wat hem betreft grenzen der betamelijkheid bestaan zijn in ieders recht op vrije meningsuiting. Hij heeft een uitgesproken opvatting over wat de rol van vrouwen in de samenleving moet zijn. In de media, die een bederfelijke invloed zouden hebben, horen ze in elk geval niet thuis. Hij benadrukt dat ze vooral hun rol als moeder niet mogen verzaken en wijst, enigszins tot mijn hilariteit, op de gevolgen die dat heeft gehad in landen als Groot-Brittanië en Duitsland, te weten promiscuïteit, tienerzwangerschappen en... vergrijzing ! Het westerse model predikt volgens hem teveel concurrentie tussen de sekses terwijl die juist complementair aan elkaar dienen te zijn. Op de vraag of hij niet gewoon tegen gelijkheid is, laat hij in zekere zin weten dat mannen en vrouwen weliswaar gelijkwaardig aan elkaar zijn, maar dat er geen keuzevrijheid hoort te zijn in hun onderlinge rolverdeling: Equality in terms of differences. Hij is verder voor het verplicht dragen van de hoofddoek zoals men in Nederland voor het invoeren van een boerkaverbod is. Hij beschouwt dit niet als onderdrukking van de vrouw maar vergelijkt het met de handhaving van verkeersregels. Geconfronteerd met het feit dat de Sharia de doodstraf voorschrijft voor geloofsafval, verdedigt hij dit door te wijzen naar de straf voor hoogverraad in het Britse recht (wat sinds 1998 pas formeel is omgezet naar levenslang). En dat was het. De man was in zijn denkbeelden net zo weerzinwekkend als Archie Bunker. Ook geen fijn persoon, maar iemand die je nochtans wel als buurman prefereert boven een type als Cor Bosman. Wat het bezoek van Al Haddad ons vooral leert, is dat onze westerse waarden onverdedigbaar zullen zijn als we die niet aan iedereen overtuigend weten uit te leggen. Bijvoorbeeld omdat ze te vanzelfsprekend voor ons geworden zijn. Wat mij in deze hele discussie op internet opvalt is dat Nederlanders massaal de politici wantrouwden toen het ging om de invoering van de euro, maar dat ze nu voetstoots van dezelfde politici aannemen dat de hele schuldencrisis aan Griekenland ligt i.p.v. de misconstructie van diezelfde euro (EMU), kapitaalstromen et cetera. Terwijl zowat elke econoom van naam het vooral hierover heeft. Vanwaar die verschuiving ? Omdat een aantal inmiddels afgetreden politici in Griekenland een tijd lang heeft geprobeerd het aan het grote handelstekort gekoppelde begrotingsprobleem onder het tapijt te schuiven ? Dat was erg, maar het is niet de hoofdoorzaak van wat er zich nu afspeelt in Europa. Griekenland heeft tenslotte een verwaarloosbare economie. De hoofdoorzaak is meer gelegen in het schimmenspel dat men over de ruggen van vooral gewone Zuid-Europeanen met de financiële markten heeft gevoerd, over de inhoud van de Economische Monetaire Unie en de risico's die men zich kon veroorloven. Pas na de onthulling van de daadwerkelijke Griekse begrotingscijfers werd gaandeweg duidelijk dat die inhoudelijk niet zoveel voorstelt en dat was vervolgens het startsein van de terugtocht van investeringskapitaal uit Europa. De problemen in Europa worden bovendien alleen nog maar verergerd met het enerzijds kortzichtige en hardvochtige bezuinigingsbeleid dat aan de bevolkingen wordt opgelegd en anderzijds het over en weer zwartepieten daarover tussen die bevolkingen. Er is hier volgens mij sprake van een soort verdeel- en heersstrategie, ingegeven door dezelfde hebzucht als die waar de kredietcrisis in 2008 door ontstond. Hebben we van daarvan eigenlijk nog wel iets geleerd ? De Amerikanen reageerden daarop met een massieve investering in haar eigen economie (stimulus package), het herstel van de zogeheten Volcker-regel die speculatieve beleggingen en handel in effecten voor eigen rekening aan banden legde (zakenbankieren) en ook, als het aan President Obama ligt, een gecoördineerd investeringsbeleid om de werkgelegenheid in Amerika aan te jagen. Allemaal terwijl Californië. de 8e economie van de wereld, al jaren failliet is. Het heeft gewerkt. De Amerikaanse economie groeit weer, de auto-industrie krabbelt op en als de Republikeinen een beetje meewerken zal ook het begrotingstekort binnen afzienbare tijd in een surplus worden omgezet. In Europa worden we het in de tussentijd na twee jaar bakkeleien maar niet eens over een al lang ineffectief gebleken 'bailout' en erger nog, zoiets basaals als euro-obligaties waar Duitsland al sinds 1989 over dwars ligt. Een onafhankelijke Europese toezichthouder is er nog steeds niet. Het Europese integratieverhaal is mooi, maar het schort aan inhoud. Om er bovenop te komen moeten we elkaar steunen en ook vooral kritisch blijven op onze eigen politici, die meer consideratie plegen te hebben voor vermogende bankiers. Er zijn een aantal mensen, waaronder mijzelf en Kustaw Bessems, die reageerden op de stelling dat de term allochtoon afgeschaft diende te worden zonder daarbij te denken dat het woord allochtoon conflicteert met een identiteit als Nederlander of dat het als een pejoratieve term beschouwd dient te worden. Nederland is een immigratieland. Als je ver genoeg terug gaat zijn we allemáál allochtonen. Ook of zelfs eerder nog als je in termen van cultuur denkt i.p.v. genen.
Maxima heeft weliswaar een voorkeursbehandeling genoten, maar ze maakte dat deels weer goed door publiekelijk te verkondigen dat dé Nederlandse identiteit niet bestaat. We zijn na de 2e wereldoorlog bijvoorbeeld al behoorlijk veramerikaniseerd, desalniettemin ook erg regionaal georiënteerd en als toevluchtsoord in menige Europese godsdienstoorlog ook al tijden erg heterogeen in onze geloofsovertuigingen. Er valt veel voor te zeggen om mensen die in Nederland geboren zijn als autochtoon aan te merken i.p.v. allochtoon. Maar zolang er op een gezonde manier met de term allochtoon omgegaan wordt, door mede-burgers én overheid, zal ik er geen aanstoot aan hoeven nemen om door anderen als allochtoon of ‘nieuwe nederlander’ gezien te worden, ook al ben ik een 2e generatie immigrant. De definitie (en beleid) is hier ook bepalend. Is er sprake van een minder gezonde omgang ? Dan zal ik het label allochtoon dragen als een kruis en het als een geuzennaam of ere-titel beschouwen. Het is beter de verdrukte te zijn dan de onderdrukker. Zo krijg je in ieder geval de juiste vrienden. http://www.frontaalnaakt.nl/archives/papenpedos.html#comment-121274
Is dit niet een beetje hetzelfde als alle Marokkanen criminelen noemen omdat ze relatief meer van een misdaad worden verdacht ? De Katholieke Kerk zou wat mij betreft inderdaad haar beleid moeten aanpassen vanwege de pedofilie-schandalen. Dat kan overigens ook door de omgang met, en toezicht op kinderen beter te regelen. Het celibaat blijft echter ook een individuele keuze, iets waaraan voorbij lijkt te worden gegaan, en niemand heeft het recht zich hierin te mengen met zo'n eng autoritair klinkend gebod om te trouwen en gemeenschap te hebben. God voorstellen als een wezen met teelballen vind ik eerlijk gezegd een beetje getuigen van een gebrek aan verbeeldingskracht. Een software-programmaatje, dat destijds werd geïmplanteerd in de Heilige Maagd Maria, is ook wat meer bij de tijd. En door zo stellig te beweren dat Jezus ook seks moet hebben gehad, en dat de Zoon van God kortom ook geen 'creep' was, bewijst in mijn ogen dat het vrij zijn van vleselijke lusten een groter taboe is voor deze schrijver dan het kindermisbruik dat hij er met de haren bijsleept. 'Als de PvdA er vooral voor de kanslozen, de asielzoekers en de armen is, hoor ik er misschien niet bij' - opinie - VK http://bit.ly/twOhiI via @volkskrant
Paul Krugman drukte het laatst nog mooi uit toen hij een artikel schreef over (on)terecht vermeende hypocrisie van politici in de nationale politiek. Hij verwierp het in zijn land in zwang zijnde idee dat welgestelde liberalen hypocriet zouden zijn wanneer die voor zwakkeren en lagere inkomensgroepen in de samenleving opkomen. Hoe konden zij zich immers voorwenden om die mensen te vertegenwoordigen terwijl ze zelf zo gebeiteld zaten ? Maar dat is nu juist waar het in de politiek om hoort te gaan. Niet om het verdedigen van het enge eigenbelang maar die van het algemeen belang. Men moet zich daarvoor willen verplaatsen in wat goed is en wat werkt voor de samenleving als geheel, in plaats van zich te concentreren op wat goed is voor de sociaal-economische klasse waar men zelf toe behoort. Die klasse is doorgaans toch al oververtegenwoordigd in het openbaar bestuur. Overdrijving is daarnaast een instrument dat vaak gebruikt wordt in de politiek. Om je standpunt over het voetlicht te krijgen en door de media opgemerkt te worden, chargeert men wel eens of blijft men, tot vervelens toe, dezelfde 'talking points' hanteren voor het oog van de camera. De VVD en Wilders' PVV zijn hier geen onbekende voorbeelden van. Afgezien van het feit dat het een effectief middel is gebleken, kan een politieke partij hiermee ook goed laten blijken wat haar prioriteiten zijn. En daar is niks mis mee, ook al moet je soms tussen de regels door kunnen lezen. In dat licht bezien schaar ik mij dan ook niet achter de kritiek die de columnist uitoefent op de boodschap die de PvdA nu volgens hem uitdraagt. Ik beschouw die juist als een verfrissende en node gemiste tegengeluid jegens de holle, al dan niet verhulde nationalistische retoriek omtrent die 'hardwerkende Nederlander'. Ik ben zelf van mening dat toegenomen prestatiedruk (i.c.m. efficiency-operaties, etc.) de afgelopen jaren op de werkvloer meer heeft bijgedragen aan sfeerverzieking dan aan daadwerkelijke prestatie-verbetering. Zeker in die gevallen waar bijvoorbeeld is bezuinigd op zoiets als kwaliteitscontrole en de werknemer nog meer is overgeleverd aan de gunst van zijn grillige baas of een groep van oordeelszuchtige collega's. Wanneer prestaties dan nauwelijks meetbaar of individueel toerekenbaar zijn, wat in de dienstensector naar ik vermoed vaak het geval is, komt prestatiedruk al snel neer op complete willekeur. Het vergroot de kansen van onscrupuleuze en onwelvoeglijke mensen. En dat doet zich vooral gevoelen indien sprake is van een zogeheten werkgeversmarkt. Een verdere flexibilering van de arbeidsmarkt doet mij ook het ergste vrezen voor de rechtszekerheid van gewone werknemers. Voeg daarbij nog het laatste artikel van Thomas von der Dunk en ik zie die hardwerkende Nederlander in mijn geestesoog als snel vervormen tot de hardvochtige Nederlander. Partijen die vooral voor het belang van die laatstgenoemde groep Nederlanders opkomen, acht ik verantwoordelijk voor het doen afglijden van de Nederlandse samenleving naar een Hobbesiaanse nachtmerrie-staat. Wanneer ik in de column lees over Job Cohen, moet ik toegeven dat ik kan inkomen op de kritiek op diens gebezigde taalgebruik ('kontje geven') en de daaruit voortvloeiende dreiging van stigmatisering van (geloofs)groepen als zielig of achtergesteld. Maar dat de PvdA door de focus op minder bedeelden en rechtelozen als politieke partij te weinig omvattend zou zijn ? Die vlieger gaat voor mij dus niet op. De verzorgingsstaat, die nu al een tijdje serieus onder druk staat, dient het algemeen belang. Niemand is gebaat bij een tweedeling van de samenleving, niet in de laatste plaats onze eigen economie. Het opkomen voor de verzorgingsstaat, wat Cohen en zijn PvdA in essentie nu doen, heeft ook niets met het neutraliseren van de effecten van de genetische loterij van doen. Het heeft des te meer van doen met het dienen van het belang van sociale rechtvaardigheid, van tolerantie, van wellevendheid en daarmee ook het belang van onze Nederlandse beschaving. Dit zijn onze échte kroonjuwelen. "Ik heb een heel mooi verhaal. Bedankt voor uw komst", riep hij uit. Bij de openingsbijeenkomst van een nieuwe politieke beweging genaamd 'Voorwaarts Mars', nam de spreker eerst even het laatste nieuws met het publiek door. Hij noemde de giftige stoffen die waren vrijgekomen bij een brand op een chemisch industrieterrein afgelopen week en hield iedereen indringend voor dat dit nóóit zou zijn gebeurd als hij verantwoordelijk was geweest voor het opstellen en handhaven van de brandveiligheidsvoorschriften. Vervolgens refereerde hij aan de spionagezaak die momenteel in het nieuws is waarbij technische specificaties van een in ontwikkeling zijnde elektrische auto door een derde land gekopieerd en het land uitgesmokkeld zou zijn. Hij stak een vurig pleidooi af voor het onmiddellijk beëindigen van de diplomatieke relatie en het uitzetten van alle burgers van het betrokken land. “Ongeacht welk land“ hield hij vol, al is algemeen bekend dat onder geallieerde landen ook volop bedrijfsspionage gepleegd wordt. Hij nam toen het huidige pensioenstelsel op de korrel en bezwoer dat niemand langer door zou hoeven werken na zijn 55e levensjaar. Als reden gaf hij dat oudere generaties in dit land veel hebben moeten opofferen voor onze sociale verworvenheden en dat het nu maar eens tijd wordt voor anderen om dit juk op zich te nemen en de handen 's flink uit de mouwen te steken. Terwijl hij zich voorbereidde op de volgende alinea op zijn iPad brak er plots rumoer uit. Een groep mensen begon in het voorbijgaan verwensingen naar het hoofd van de spreker te slingeren. Één van hen mompelde een paar Pools klinkende vloeken terwijl hij verder onbewogen naar het podium bleef staren. Ik besloot daarop het mooie verhaal maar niet af te wachten en mijn weg te vervolgen in de winkelstraat waar ik op dat moment boodschappen deed. Er vielen na afloop geen gewonden.
|
Johannis van der LindenIk woon in de wijk Charlois, Rotterdam. Ben geïnteresseerd in politiek, muziek en literatuur. Wanneer ik soms mijn intellectuele luiheid overwin, schrijf ik er ook graag iets over. Archives
September 2016
Categories |